سیزده سال و شش ماه است که سازمان منطقه آزاد اروند مردم دو شهرستان آبادان و خرمشهر را چشم انتظار رویای خوشبختی گذاشته است؛ سازمان ثروتمندی که همه وعده هایش حباب روی آب شد.
نگاهی واقع بینانه نشان می دهد در این سالها شهرستان‌های آبادان و خرمشهر فقط نام منطقه آزاد اروند را یدک می کشند. به عبارت دیگر به نام ما و به کام برخیها.
بعد از سمینار و همایش و نمایشگاه ، خودروهای آخرین مدل و خوش رنگ و لعاب پلاک اروند تنها امتیاز منطقه آزاد اروند بوده که آن هم دیگر جواب نمی دهد چرا که نه یک خیابان سالم برای چرخیدن چرخشان وجود دارد و نه هوایی که بتوان سقف بازشان را به نمایش گذاشت.
هر دولتمردی که بر سر کار آمد در سفر به اینجا، کبکبه و دبدبه منطقه آزاد اروند را دید و گفت: تا رسیدن به خرمشهری خرم و آبادانی آباد فاصله‌ ای نداریم .
خرمشهر و آبادانی که قرار بود "نگین تجارت" منطقه شوند حالا نگینی با ارزشند اما فقط بر انگشتر برخی مدیران منطقه آزاد اروند؛ مدیرانی که به حقوقهای سر به فلک کشیده و نجومیشان بسنده نمی کنند .
استفاده از خودروهای لوکس و گران قیمت اجاره ای، سفرهای پر هزینه خارجی به آسیا و اروپا آنهم فقط برای بررسی بستر سرمایه گذاری، بزن و بکوبهای پر هزینه در قالب جشنواره هایی مثل خرید طلایی اروند که هیچ سودی عاید بازاریان نکرد و به جایش تورم را افزایش داد و تشکیل باندهای زمین خواری همه و همه از این دستند.
حصار کشی محدوده دو شهرستان آبادان و خرمشهر و ساخت دروازه های غول پیکر و پر هزینه گمرک در ورودیهای این دو شهر شاید روزنه امیدی برای روبراه شدن معیشت مردم بود که آنهم با فرو رفتن در رکود و رخوت و از سویی با پیش استخدام نیروهای غیر بومی به شایعاتی مبنی بر ید طولای منطقه آزادیها دررانت دامن زد.
البته که تبدیل وعده سکوی صادرات به بارانداز واردات، تعطیلی 70 درصدی شهرکهای صنعتی آبادان و خرمشهر، افزایش جامعه بیکاران و رشد مهاجرت مردم بومی در این باره بی اثر نیست.
شمار زیادی از جمعیت در اوج نیتی از عملکرد منطقه آزاد اروند به سر می برند که از بالا ویزای ورود به خرمشهر و آبادان لغو و ورود عراقیها، پیاده و سواره آزاد می شود؛ با این اوصاف عراقی‌ها پاتوق جدیدی برای تفریح و خرید پیدا می کنند.
با دلار جهش یافته آنان از بازارهای آبادان و خرمشهر، اقتصادِ در انزوای منطقه کمی رویش باز می شود اما در پی ناامنیهای پشت پرده زانوی غم بغل می گیرد.
در واقع با گذر زمان آن روی سکه حسابی رو می شود، اگر چه برخی از میهمانان کشور همسایه با خانواده و با هدف خرید و تفریح و درمان آمدند اما عده ای فقط خانه فساد و فحشا به راه انداختند آنهم در محله های پر جمعیت و نقاط مرکزی.
وقوع چنین مسائلی به تدریج به نیتی عمومی شهروندان از حضور همسایگان همزبان و بارها و بارها به درگیریهای فیزیکی و لفظی در خیابانهای و بازارهای مرکزی شهر منجر شد.
حالا مردمی که به یمن پیوست به منطقه آزاد اروند از کمترین امکانات آموزشی، درمانی و تفریحی برخوردار نیستند بیشتر از قبل با منطقه آزاد اروند و مسببانش در دولتهای اخیر زاویه گرفته اند.
شهروندان مشکلاتی نظیر جهش ارز برای واردات کالا از کشورهای حاشیه خلیج فارس، پایین آمدن توان خرید، اجاره بهای بالای مسکن و قیمت های حبابی املاک را از بی تدبیری مدیران منطقه آزاد اروند می دانند.
همه اینها در حالیست که نرخ بالای بیکاری و شرایط بد زیست محیطی، چنگالش را از گلوی سرزمین خسته از جنگ و آوارگی بر نمی دارد.


مشخصات

آخرین مطالب این وبلاگ

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها